Ο κόσμος των σκεπτικιστών του Covid ισχυρίζεται ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) σχεδιάζει να γίνει ένα είδος παγκόσμιας αυταρχικής κυβέρνησης, καταργώντας την εθνική κυριαρχία και αντικαθιστώντας την με ένα ολοκληρωτικό κράτος υγείας. Η σχεδόν πλήρης απουσία ενδιαφέροντος από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης θα έδειχνε, στον ορθολογικό παρατηρητή, ότι πρόκειται για μια ακόμη "θεωρία συνωμοσίας" από ένα δυσαρεστημένο περιθώριο.
Η επιβολή αυταρχικών κανόνων σε παγκόσμια κλίμακα θα προσέλκυε κανονικά την προσοχή. Ο ΠΟΥ είναι αρκετά διαφανής στις μηχανορραφίες του. Επομένως, θα πρέπει να είναι εύκολο να διαπιστωθεί αν πρόκειται για άστοχη υστερία ή για μια προσπάθεια εφαρμογής μιας υπαρξιακής αλλαγής στα κυριαρχικά δικαιώματα και τις διεθνείς σχέσεις. Αρκεί να διαβάσουμε το έγγραφο. Κατ' αρχάς, είναι χρήσιμο να τοποθετήσουμε τις τροπολογίες στο πλαίσιο.
Ο μεταβαλλόμενος ρόλος του ΠΟΥ
Ποιος είναι ο ΠΟΥ;
Ο ΠΟΥ ιδρύθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως ο υγειονομικός βραχίονας των Ηνωμένων Εθνών, για να υποστηρίξει τις προσπάθειες βελτίωσης της υγείας του πληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Βασισμένος στην αντίληψη ότι η υγεία ξεπερνά τη σωματική (περιλαμβάνει τη "σωματική, ψυχική και κοινωνική ευημερία"), το καταστατικό του βασίστηκε στην αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και γεννιούνται με βασικά απαραβίαστα δικαιώματα. Βασισμένο στην αντίληψη ότι η υγεία ξεπερνά τη σωματική υγεία (περιλαμβάνοντας "σωματική, ψυχική και κοινωνική ευημερία"), το σύνταγμά της βασίστηκε στην αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και γεννιούνται με βασικά απαραβίαστα δικαιώματα. Ο κόσμος το 1946 αναδυόταν από την κτηνωδία της αποικιοκρατίας και του διεθνούς φασισμού- τα αποτελέσματα της υπερβολικά συγκεντρωτικής εξουσίας και της θεώρησης των ανθρώπων ως θεμελιωδώς άνισων. Το καταστατικό του ΠΟΥ είχε ως στόχο να θέσει τους πληθυσμούς επικεφαλής της υγείας.
Τις τελευταίες δεκαετίες ο ΠΟΥ έχει εξελιχθεί καθώς η βάση στήριξής του από τη βασική χρηματοδότηση που κατανέμεται από τις χώρες, με βάση το ΑΕΠ, εξελίχθηκε σε ένα μοντέλο όπου το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης κατευθύνεται σε συγκεκριμένες χρήσεις και μεγάλο μέρος της παρέχεται από ιδιωτικά και εταιρικά συμφέροντα. Οι προτεραιότητες του ΠΟΥ έχουν εξελιχθεί αναλόγως, απομακρυνόμενες από τη φροντίδα με επίκεντρο την κοινότητα προς μια πιο κάθετη, βασισμένη στα εμπορεύματα προσέγγιση. Αυτό ακολουθεί αναπόφευκτα τα συμφέροντα και τις ιδιοτέλειες αυτών των χρηματοδοτών. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την εξέλιξη αυτή μπορείτε να βρείτε αλλού- οι αλλαγές αυτές είναι σημαντικές για να τοποθετηθούν οι προτεινόμενες τροποποιήσεις του ΔYK στο πλαίσιο.
Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο ΠΟΥ δεν είναι ο μόνος στη διεθνή σφαίρα της υγείας. Ενώ ορισμένοι οργανισμοί, όπως η UNICEF (που αρχικά είχε ως στόχο να δώσει προτεραιότητα στην υγεία και την ευημερία των παιδιών), ιδιωτικά ιδρύματα και μη κυβερνητικοί οργανισμοί συνεργάζονται εδώ και καιρό με τον ΠΟΥ, τις τελευταίες δύο δεκαετίες παρατηρήθηκε μια έκρηξη της παγκόσμιας βιομηχανίας υγείας, με πολλούς οργανισμούς, ιδίως τις "συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα" - (ΣΔΙΤ- ‘public-private partnerships’ PPP) να αυξάνουν την επιρροή τους- από ορισμένες απόψεις είναι αντίπαλοι και από ορισμένες απόψεις εταίροι του ΠΟΥ.
Αξιοσημείωτες μεταξύ των ΣΔΙΤ είναι η Gavi - η Συμμαχία Εμβολίων (που επικεντρώνεται ειδικά στα εμβόλια) και η CEPI, ένας οργανισμός που συστάθηκε στη συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ το 2017 ειδικά για τη διαχείριση πανδημιών, από το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates, το Wellcome Trust και τη νορβηγική κυβέρνηση. Το Gavi και το CEPI, μαζί με άλλα, όπως το Unitaid και το Παγκόσμιο Ταμείο, περιλαμβάνουν εταιρικά και ιδιωτικά συμφέροντα απευθείας στα διοικητικά τους συμβούλια. Η Παγκόσμια Τράπεζα και η G20 έχουν επίσης αυξήσει τη συμμετοχή τους στην παγκόσμια υγεία, και ιδίως στην ετοιμότητα για πανδημίες. Ο ΠΟΥ έχει δηλώσει ότι οι πανδημίες εμφανίστηκαν μόλις μία φορά ανά γενιά κατά τον περασμένο αιώνα και σκότωσαν ένα κλάσμα όσων πέθαναν από ενδημικές μολυσματικές ασθένειες, αλλά παρόλα αυτά προσελκύουν μεγάλο μέρος αυτού του εταιρικού και οικονομικού ενδιαφέροντος.
Ο ΠΟΥ είναι πρωτίστως μια γραφειοκρατία και όχι ένα σώμα εμπειρογνωμόνων. Η πρόσληψη βασίζεται σε διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των τεχνικών ικανοτήτων, αλλά και των ποσοστώσεων που αφορούν τη χώρα και άλλες σχέσεις ισορροπίας. Αυτές οι ποσοστώσεις εξυπηρετούν τον σκοπό της μείωσης της δύναμης συγκεκριμένων χωρών να κυριαρχήσουν στον οργανισμό με το δικό τους προσωπικό, αλλά με τον τρόπο αυτό απαιτούν την πρόσληψη προσωπικού που μπορεί να έχει πολύ μικρότερη εμπειρία ή τεχνογνωσία. Οι προσλήψεις επηρεάζονται επίσης σε μεγάλο βαθμό από το εσωτερικό προσωπικό του ΠΟΥ και από τις συνήθεις προσωπικές επιρροές που συνεπάγεται η εργασία και η ανάγκη για χάρες εντός των χωρών.
Μετά την πρόσληψη, η δομή των αμοιβών ευνοεί έντονα όσους παραμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα, γεγονός που μετριάζει την εναλλαγή σε νέα εμπειρογνωμοσύνη καθώς αλλάζουν οι ρόλοι. Ένας υπάλληλος του ΠΟΥ πρέπει να εργαστεί 15 χρόνια για να λάβει πλήρη σύνταξη, με την πρόωρη παραίτηση να οδηγεί σε αφαίρεση ολόκληρης ή μέρους της συνεισφοράς του ΠΟΥ στη σύνταξή του. Σε συνδυασμό με τις μεγάλες επιδοτήσεις ενοικίου, την ασφάλιση υγείας, τις γενναιόδωρες επιδοτήσεις εκπαίδευσης, τις προσαρμογές κόστους ζωής και τους αφορολόγητους μισθούς, αυτό δημιουργεί μια δομή εντός της οποίας η προστασία του θεσμού (και συνεπώς τα οφέλη του ατόμου) μπορεί να ξεπεράσει κατά πολύ την αρχική αλτρουιστική πρόθεση.
O ΓΔ (Γενικός Διευθυντής) και οι περιφερειακοί διευθυντές (RDs - από τους οποίους υπάρχουν έξι) εκλέγονται από τα κράτη μέλη σε μια διαδικασία που υπόκειται σε βαριές πολιτικές και διπλωματικές μανούβρες. Ο σημερινός ΓΔ είναι ο Tedros Adhanom Ghebreyesus, ένας Αιθίοπας πολιτικός με βεβαρημένο παρελθόν κατά τη διάρκεια του αιθιοπικού εμφυλίου πολέμου. Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις θα επιτρέψουν στον Tedros να λαμβάνει ανεξάρτητα όλες τις αποφάσεις που απαιτούνται στο πλαίσιο του ΔΥΚ-IHR, ζητώντας τη γνώμη μιας επιτροπής κατά βούληση, αλλά χωρίς να δεσμεύεται από αυτήν. Πράγματι, μπορεί να το κάνει αυτό τώρα, έχοντας κηρύξει την ευλογιά των πιθήκων σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος (PHEIC) παρά τη συμβουλή της επιτροπής έκτακτης ανάγκης του, μετά από μόλις πέντε θανάτους παγκοσμίως.
Όπως πολλοί υπάλληλοι του ΠΟΥ, ήμουν προσωπικά μάρτυρας και γνωρίζω παραδείγματα φαινομενικής διαφθοράς εντός του οργανισμού, από τις εκλογές περιφερειακών διευθυντών μέχρι τις ανακαινίσεις κτιρίων και την εισαγωγή αγαθών. Τέτοιες πρακτικές μπορούν να εμφανιστούν σε κάθε μεγάλο ανθρώπινο οργανισμό που έχει ζήσει μια ή δύο γενιές μετά την ίδρυσή του. Αυτός είναι, βέβαια, ο λόγος για τον οποίο υπάρχει συνήθως η αρχή της διάκρισης των εξουσιών στην εθνική διακυβέρνηση- αυτοί που θεσπίζουν κανόνες πρέπει να λογοδοτούν σε μια ανεξάρτητη δικαιοσύνη σύμφωνα με ένα σύστημα νόμων στο οποίο υπόκεινται όλοι. Καθώς αυτό δεν μπορεί να ισχύει για τους οργανισμούς του ΟΗΕ, θα πρέπει αυτομάτως να αποκλείονται από την άμεση θέσπιση κανόνων επί των πληθυσμών. Ο ΠΟΥ, όπως και άλλοι οργανισμοί του ΟΗΕ, είναι ουσιαστικά ένας νόμος από μόνος του.
Τα νέα μέσα του ΠΟΥ για την ετοιμότητα σε περίπτωση πανδημίας και έκτακτης ανάγκης υγείας.
Ο ΠΟΥ επεξεργάζεται επί του παρόντος δύο συμφωνίες που θα διευρύνουν τις εξουσίες και τον ρόλο του σε κηρυγμένες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για την υγεία και πανδημίες. Αυτές περιλαμβάνουν επίσης τη διεύρυνση του ορισμού των "καταστάσεων έκτακτης ανάγκης για την υγεία" στο πλαίσιο των οποίων μπορούν να χρησιμοποιηθούν αυτές οι εξουσίες. Η πρώτη συμφωνία αφορά τις προτεινόμενες τροποποιήσεις του υφιστάμενου Διεθνούς Υγειονομικού Κανονισμού (ΔΥΚ ), ενός μέσου με ισχύ βάσει του διεθνούς δικαίου που υφίσταται σε κάποια μορφή εδώ και δεκαετίες και τροποποιήθηκε σημαντικά το 2005 μετά το ξέσπασμα του SARS το 2003.
Η δεύτερη είναι μια νέα "συνθήκη" που έχει παρόμοια πρόθεση με τις τροποποιήσεις του ΔΥΚ. Και οι δύο ακολουθούν μια πορεία μέσω επιτροπών του ΠΟΥ, δημόσιων ακροάσεων και αναθεωρητικών συνεδριάσεων, για να τεθούν ενώπιον της Παγκόσμιας Συνέλευσης Υγείας (ΠΣΥ - WHA - η ετήσια συνάντηση όλων των χωρών μελών ["συμβαλλόμενα κράτη"] του ΠΟΥ), πιθανότατα το 2023 και το 2024 αντίστοιχα. Η συζήτηση εδώ επικεντρώνεται στις τροποποιήσεις του ΔΥΚ, καθώς είναι οι πιο προχωρημένες. Καθώς πρόκειται για τροποποιήσεις ενός υφιστάμενου συμβατικού μηχανισμού, απαιτούν μόνο την έγκριση του 50% των χωρών για να τεθούν σε ισχύ (με την επιφύλαξη των διαδικασιών επικύρωσης που ισχύουν ειδικά για κάθε κράτος μέλος). Η νέα "συνθήκη" θα απαιτήσει την ψήφο των δύο τρίτων από το WHA για να γίνει αποδεκτή. Το σύστημα "μία χώρα - μία ψήφος" του WHA δίνει σε χώρες όπως η Niue, με λιγότερους από δύο χιλιάδες κατοίκους, την ίδια φωνή με χώρες με εκατοντάδες εκατομμύρια κατοίκους (π.χ. Ινδία, Κίνα, ΗΠΑ), αν και η διπλωματική πίεση τείνει να συσπειρώνει τις χώρες γύρω από τους δικαιούχους τους.
Η διαδικασία τροποποίησης του ΔΥΚ στο πλαίσιο του ΠΟΥ είναι σχετικά διαφανής. Δεν υπάρχει καμία συνωμοσία που να φαίνεται. Οι τροποποιήσεις υποτίθεται ότι προτείνονται από τις εθνικές γραφειοκρατίες και συγκεντρώνονται στην ιστοσελίδα του ΠΟΥ. Ο ΠΟΥ έχει προχωρήσει σε ασυνήθιστες ενέργειες για να ανοίξει τις ακροάσεις για δημόσιες υποβολές. Η πρόθεση των τροποποιήσεων του ΔΥΑ να αλλάξει τη φύση της σχέσης μεταξύ των χωρών και του ΠΟΥ (δηλαδή ενός υπερεθνικού οργανισμού που φαινομενικά ελέγχεται από αυτές) και να αλλάξει ριζικά τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων και της κεντρικής υπερεθνικής αρχής - είναι ανοιχτή για όλους.
Σημαντικές τροποποιήσεις που προτείνονται για τον ΔΥΚ
Οι τροποποιήσεις του ΔΥΚ έχουν ως στόχο να αλλάξουν ριζικά τη σχέση μεταξύ των ατόμων, των κυβερνήσεων των χωρών τους και του ΠΟΥ. Τοποθετούν τον ΠΟΥ ως έχοντα δικαιώματα που υπερισχύουν των δικαιωμάτων των ατόμων, διαγράφοντας τις βασικές αρχές που αναπτύχθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κυριαρχία των κρατών. Με τον τρόπο αυτό, σηματοδοτούν την επιστροφή σε μια αποικιοκρατική και φεουδαρχική προσέγγιση που διαφέρει θεμελιωδώς από εκείνη στην οποία έχουν συνηθίσει οι άνθρωποι σε σχετικά δημοκρατικές χώρες. Η απουσία σημαντικών αντιδράσεων από τους πολιτικούς και η έλλειψη ανησυχίας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η συνακόλουθη άγνοια του κοινού είναι επομένως τόσο παράξενη όσο και ανησυχητική.
Οι πτυχές των τροπολογιών που συνεπάγονται τις μεγαλύτερες αλλαγές στη λειτουργία της κοινωνίας και των διεθνών σχέσεων εξετάζονται παρακάτω. Ακολουθούν σχολιασμένα αποσπάσματα από το έγγραφο του ΠΟΥ (REF). Παρέχεται στον δικτυακό τόπο του ΠΟΥ και βρίσκεται επί του παρόντος σε διαδικασία αναθεώρησης για την αντιμετώπιση προφανών γραμματικών λαθών και τη βελτίωση της σαφήνειας.
Επαναφορά των διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ένα προηγούμενο, αυταρχικό μοντέλο
Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η οποία συμφωνήθηκε από τον ΟΗΕ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στο πλαίσιο της απεμπλοκής μεγάλου μέρους του κόσμου από τον αποικιοκρατικό ζυγό, βασίζεται στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με ίσα και αναφαίρετα δικαιώματα, τα οποία αποκτούν από το απλό γεγονός ότι γεννιούνται. Το 1948 η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είχε ως στόχο να κωδικοποιήσει αυτά τα δικαιώματα, για να αποτρέψει την επιστροφή στην ανισότητα και την ολοκληρωτική διακυβέρνηση. Η ισότητα όλων των ατόμων εκφράζεται στο άρθρο 7:
"Όλοι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και δικαιούνται χωρίς καμία διάκριση ίσης προστασίας από το νόμο. Όλοι δικαιούνται ίση προστασία κατά οποιασδήποτε διάκρισης που παραβιάζει την παρούσα Διακήρυξη και κατά οποιασδήποτε υποκίνησης σε τέτοιες διακρίσεις".
Αυτή η κατανόηση στηρίζει το σύνταγμα του ΠΟΥ και αποτελεί τη βάση για το σύγχρονο διεθνές κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η αντίληψη ότι τα κράτη είναι αντιπρόσωποι των λαών τους και έχουν την κυριαρχία επί της επικράτειας και των νόμων με τους οποίους κυβερνάται ο λαός τους, ήταν στενά συνδεδεμένη με αυτό. Καθώς οι λαοί έβγαιναν από την αποικιοκρατία, διεκδικούσαν την εξουσία τους ως ανεξάρτητες οντότητες εντός ορίων που θα έλεγχαν. Οι διεθνείς συμφωνίες, συμπεριλαμβανομένων του υφιστάμενου ΔΥΚ, αντανακλούσαν αυτό το γεγονός. Η ΠΟΥ και άλλοι διεθνείς οργανισμοί θα έπαιζαν υποστηρικτικό ρόλο και θα έδιναν συμβουλές, όχι οδηγίες. Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις του ΔΥΚ αντιστρέφουν αυτές τις αντιλήψεις. Ο ΠΟΥ προτείνει να διαγραφεί από το κείμενο ο όρος "με πλήρη σεβασμό της αξιοπρέπειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών των προσώπων" και να αντικατασταθεί από τους όρους "ισότητα, συνοχή, συμμετοχικότητα", αόριστοι όροι των οποίων οι εφαρμογές διαφοροποιούνται συγκεκριμένα στο κείμενο ανάλογα με τα επίπεδα κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Η υποκείμενη ισότητα των ατόμων καταργείται και τα δικαιώματα υπόκεινται σε ένα καθεστώς που καθορίζεται από άλλους με βάση ένα σύνολο κριτηρίων που οι ίδιοι καθορίζουν. Αυτό ανατρέπει πλήρως την προηγούμενη κατανόηση της σχέσης όλων των ατόμων με την εξουσία, τουλάχιστον στα μη ολοκληρωτικά κράτη.
Πρόκειται για μια ολοκληρωτική προσέγγιση της κοινωνίας, στο πλαίσιο της οποίας τα άτομα μπορούν να ενεργούν μόνο με την ανοχή άλλων που ασκούν εξουσία εκτός νομικών κυρώσεων- συγκεκριμένα για μια φεουδαρχική σχέση ή μια σχέση μονάρχη-υποκειμένου χωρίς ενδιάμεσο σύνταγμα. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μεγαλύτερο ζήτημα που αντιμετωπίζει η κοινωνία, ωστόσο τα μέσα ενημέρωσης που ζητούν αποζημιώσεις για τη δουλεία του παρελθόντος σιωπούν για μια προτεινόμενη διεθνή συμφωνία που συνάδει με την επαναφορά της.
Η οποία δίνει στον ΠΟΥ εξουσία επί των κρατών μελών.
Η εξουσία αυτή θεωρείται ότι βρίσκεται πάνω από τα κράτη (δηλ. τις εκλεγμένες ή άλλες εθνικές κυβερνήσεις), ενώ ο συγκεκριμένος ορισμός των "συστάσεων" αλλάζει από "μη δεσμευτικές" (με διαγραφή) σε "δεσμευτικές" με μια ειδική δήλωση ότι τα κράτη θα αναλάβουν την υποχρέωση να ακολουθούν (αντί να "εξετάζουν") τις συστάσεις του ΠΟΥ. Τα κράτη θα αποδέχονται τον ΠΟΥ ως "αρχή" σε διεθνείς καταστάσεις έκτακτης ανάγκης δημόσιας υγείας, αναδεικνύοντάς τον πάνω από τα δικά τους υπουργεία υγείας. Πολλά εξαρτώνται από το τι είναι μια “Health Emergency of International Concern” -”Έκτακτη Υγειονομική Ανάγκη Διεθνούς Ενδιαφέροντος (PHEIC) και ποιος την ορίζει. Όπως εξηγείται κατωτέρω, οι τροποποιήσεις αυτές θα διευρύνουν τον ορισμό του PHEIC, ώστε να περιλαμβάνει κάθε υγειονομικό γεγονός που ένα συγκεκριμένο άτομο στη Γενεύη (ο Γενικός Διευθυντής του ΠΟΥ) προσωπικά θεωρεί ότι προκαλεί πραγματική ή δυνητική ανησυχία.
Οι εξουσίες που θα παραχωρηθούν από τις εθνικές κυβερνήσεις στον ΓΔ περιλαμβάνουν αρκετά συγκεκριμένα παραδείγματα που ενδέχεται να απαιτούν αλλαγές στα εθνικά νομικά συστήματα. Σε αυτές περιλαμβάνονται η κράτηση ατόμων, ο περιορισμός των ταξιδιών, η επιβολή υγειονομικών παρεμβάσεων (εξετάσεις, εμβολιασμοί) και η απαίτηση να υποβληθούν σε ιατρικές εξετάσεις.
Δεν αποτελεί έκπληξη για τους παρατηρητές της απάντησης του COVID-19, αυτοί οι προτεινόμενοι περιορισμοί των ατομικών δικαιωμάτων υπό την κρίση της ΓΔ περιλαμβάνουν την ελευθερία του λόγου. Ο ΠΟΥ θα έχει την εξουσία να χαρακτηρίζει απόψεις ή πληροφορίες ως "παραπληροφόρηση ή λανθασμένη πληροφόρηση" και να απαιτεί από τις κυβερνήσεις των χωρών να παρεμβαίνουν και να σταματούν την έκφραση και τη διάδοση αυτών των πληροφοριών. Αυτό πιθανόν να προσκρούσει σε ορισμένα εθνικά συντάγματα (π.χ. των ΗΠΑ), αλλά θα είναι ευλογία για πολλούς δικτάτορες και μονοκομματικά καθεστώτα. Είναι, φυσικά, ασυμβίβαστο με την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά φαίνεται ότι αυτή δεν αποτελεί πλέον κατευθυντήρια αρχή για τον ΠΟΥ.
Αφού αυτοανακηρύξει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η ΓΔ θα έχει την εξουσία να δώσει εντολή στις κυβερνήσεις να παράσχουν στον ΠΟΥ και σε άλλες χώρες πόρους - κεφάλαια και αγαθά. Αυτό θα περιλαμβάνει άμεση παρέμβαση στην παραγωγή, αυξάνοντας την παραγωγή ορισμένων προϊόντων που κατασκευάζονται εντός των συνόρων τους.
Οι χώρες θα παραχωρούν στον ΠΟΥ την εξουσία επί του δικαίου των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και της πνευματικής ιδιοκτησίας (ΠΕ), συμπεριλαμβανομένου του ελέγχου της τεχνογνωσίας παραγωγής, των προϊόντων που ο ΓΔ κρίνει ότι σχετίζονται με το δυνητικό ή πραγματικό πρόβλημα υγείας που ο ίδιος έχει κρίνει ότι ενδιαφέρει. Αυτή η πνευματική ιδιοκτησία και η τεχνογνωσία παραγωγής μπορούν στη συνέχεια να μεταβιβαστούν σε εμπορικούς ανταγωνιστές κατά την κρίση του ΓΔ. Οι διατάξεις αυτές φαίνεται να αντανακλούν έναν βαθμό βλακείας, και σε αντίθεση με τη βασική αφαίρεση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα συμφέροντα εδώ μπορεί κάλλιστα να επιμείνουν στην αφαίρεσή τους από το σχέδιο του ΔΥΚ. Τα δικαιώματα των ανθρώπων θα πρέπει φυσικά να είναι υψίστης σημασίας, αλλά με τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης να απουσιάζουν από τη μάχη, είναι δύσκολο να δούμε ένα επίπεδο συνηγορίας να είναι ισότιμο.
Παροχή απεριόριστης εξουσίας στον Γενικό Διευθυντή του ΠΟΥ και εξασφάλιση ότι θα χρησιμοποιηθεί.
Ο ΠΟΥ έχει προηγουμένως αναπτύξει διαδικασίες που εξασφαλίζουν τουλάχιστον μια επίφαση συναίνεσης και μια βάση αποδείξεων κατά τη λήψη αποφάσεων. Η διαδικασία για την ανάπτυξη κατευθυντήριων γραμμών απαιτεί, τουλάχιστον στα χαρτιά, την αναζήτηση και τεκμηρίωση ενός φάσματος εμπειρογνωμοσύνης και τη στάθμιση ενός φάσματος αποδεικτικών στοιχείων για την αξιοπιστία τους. Οι κατευθυντήριες γραμμές του 2019 για τη διαχείριση της πανδημίας γρίπης αποτελούν ένα παράδειγμα, καθορίζοντας συστάσεις για τις χώρες σε περίπτωση μιας τέτοιας επιδημίας του αναπνευστικού ιού. Η στάθμιση των στοιχείων αυτών είχε ως αποτέλεσμα ο ΠΟΥ να συστήσει σθεναρά κατά της ανίχνευσης επαφών, της καραντίνας των υγιών ατόμων και του κλεισίματος των συνόρων, καθώς τα στοιχεία είχαν δείξει ότι αυτά αναμένεται να προκαλέσουν μεγαλύτερη συνολική βλάβη στην υγεία μακροπρόθεσμα από το όφελος που θα αποκομίσει, αν αποκομίσει, από την επιβράδυνση της εξάπλωσης ενός ιού. Αυτές οι κατευθυντήριες γραμμές αγνοήθηκαν όταν κηρύχθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τον COVID-19 και η εξουσία μεταφέρθηκε σε ένα άτομο, τον γενικό διευθυντή.
Οι τροποποιήσεις του ΔΥK ενισχύουν περαιτέρω την ικανότητα του ΓΔ να αγνοεί κάθε τέτοια τεκμηριωμένη διαδικασία. Λειτουργώντας σε διάφορα επίπεδα, παρέχουν στον ΓΔ, και σε όσους εξουσιοδοτούνται από τον ΓΔ, εξαιρετική και αυθαίρετη εξουσία, και θέτουν σε εφαρμογή μέτρα που καθιστούν την άσκηση αυτής της εξουσίας αναπόφευκτη.
Πρώτον, καταργείται η απαίτηση για πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την υγεία, κατά την οποία οι άνθρωποι υφίστανται μετρήσιμη βλάβη ή κίνδυνο βλάβης. Η διατύπωση των τροπολογιών καταργεί ρητά την απαίτηση της βλάβης για την ανάληψη εξουσίας από τη ΓΔ επί χωρών και ανθρώπων. Η ανάγκη για αποδεδειγμένο "κίνδυνο για τη δημόσια υγεία" καταργείται και αντικαθίσταται με "δυνητικό" κίνδυνο για τη δημόσια υγεία.
Δεύτερον, ένας μηχανισμός επιτήρησης που θα δημιουργηθεί σε κάθε χώρα βάσει αυτών των τροπολογιών, και ο οποίος συζητείται επίσης στα έγγραφα ετοιμότητας για πανδημία της G20 και της Παγκόσμιας Τράπεζας, θα εντοπίζει νέες παραλλαγές ιών που εμφανίζονται συνεχώς στη φύση, οι οποίες θεωρητικά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι ενέχουν δυνητικό κίνδυνο εκδήλωσης επιδημίας μέχρι να αποδειχθεί ότι δεν είναι. Το εργατικό δυναμικό που διαχειρίζεται αυτό το δίκτυο επιτήρησης, το οποίο θα είναι σημαντικό και παγκόσμιο, δεν θα έχει κανένα λόγο ύπαρξης παρά μόνο να εντοπίζει ακόμη περισσότερους ιούς και παραλλαγές. Μεγάλο μέρος της χρηματοδότησής τους θα προέρχεται από ιδιωτικά και εταιρικά συμφέροντα που θα αποκομίσουν οικονομικά οφέλη από τις αντιδράσεις με βάση τα εμβόλια που οραματίζονται για τις επιδημίες λοιμωδών νόσων.
Τρίτον, η ΓΔ έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα να κηρύσσει "έκτακτη ανάγκη" κάθε γεγονός που αξιολογείται (ή ενδεχομένως σχετίζεται) με την υγεία. (Οι έξι Περιφερειακοί Διευθυντές (ΠΔ) του ΠΟΥ θα έχουν επίσης αυτή την εξουσία σε περιφερειακό επίπεδο). Όπως φάνηκε με το ξέσπασμα της μαϊμουδοπανώλης, ο ΓΔ μπορεί ήδη να αγνοήσει την επιτροπή που έχει συσταθεί για να συμβουλεύει σχετικά με τα επείγοντα περιστατικά. Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις θα καταργήσουν την ανάγκη να λάβει ο ΓΔ τη συγκατάθεση της χώρας στην οποία εντοπίζεται μια πιθανή ή αντιληπτή απειλή. Σε περίπτωση κήρυξης έκτακτης ανάγκης, ο ΓΔ μπορεί να διαφοροποιήσει τους κανόνες του FENSA σχετικά με τις συναλλαγές με ιδιωτικές (π.χ. κερδοσκοπικές) οντότητες, επιτρέποντάς του να μοιράζεται τις πληροφορίες ενός κράτους όχι μόνο με άλλα κράτη αλλά και με ιδιωτικές εταιρείες.
Οι μηχανισμοί επιτήρησης που απαιτούνται από τις χώρες και επεκτείνονται στο πλαίσιο του ΠΟΥ θα εξασφαλίσουν ότι ο ΓΔ και οι RD θα έχουν μια συνεχή ροή πιθανών κινδύνων για τη δημόσια υγεία που θα περνούν από τα γραφεία τους. Σε κάθε περίπτωση, θα έχουν την εξουσία να κηρύσσουν τα γεγονότα αυτά ως επείγοντα περιστατικά υγείας διεθνούς (ή περιφερειακού) ενδιαφέροντος, εκδίδοντας εντολές που υποτίθεται ότι είναι δεσμευτικές βάσει του διεθνούς δικαίου για τον περιορισμό των μετακινήσεων, την κράτηση, τη χορήγηση ενέσεων σε μαζική κλίμακα, την απόδοση της πνευματικής ιδιοκτησίας και της τεχνογνωσίας και την παροχή πόρων στον ΠΟΥ και σε άλλες χώρες που ο ΓΔ κρίνει ότι τους χρειάζονται. Ακόμα και ένας ΓΔ που δεν ενδιαφέρεται να ασκήσει τέτοια εξουσία θα αντιμετωπίσει την πραγματικότητα ότι θέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο να είναι αυτός που δεν "προσπάθησε να "σταματήσει" την επόμενη πανδημία, πιεζόμενος από εταιρικά συμφέροντα με εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε κίνδυνο και τεράστια επιρροή στα μέσα ενημέρωσης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι υγιείς κοινωνίες δεν δημιουργούν ποτέ τέτοιες καταστάσεις.
Τι θα συμβεί στη συνέχεια;
Εάν αυτές οι τροπολογίες γίνουν αποδεκτές, οι άνθρωποι που παίρνουν τον έλεγχο πάνω στις ζωές των άλλων δεν θα έχουν καμία πραγματική νομική εποπτεία. Έχουν διπλωματική ασυλία (από όλες τις εθνικές δικαιοδοσίες). Οι μισθοί πολλών θα εξαρτώνται από τη χορηγία ιδιωτών και εταιρειών με άμεσο οικονομικό συμφέρον στην απόφαση που θα λάβουν. Αυτές οι αποφάσεις από μη υπεύθυνες επιτροπές θα δημιουργήσουν μαζικές αγορές για εμπορεύματα ή θα παρέχουν τεχνογνωσία σε εμπορικούς αντιπάλους. Η απάντηση του COVID-19 κατέδειξε τα εταιρικά κέρδη που θα επιτρέψουν τέτοιες αποφάσεις. Πρόκειται για μια κατάσταση προφανώς απαράδεκτη σε κάθε δημοκρατική κοινωνία.
Ενώ η WHA έχει τη συνολική εποπτεία της πολιτικής του ΠΟΥ με ένα εκτελεστικό συμβούλιο που αποτελείται από μέλη της WHA, αυτά λειτουργούν με ενορχηστρωμένο τρόπο- πολλοί αντιπρόσωποι έχουν μικρό βάθος στις διαδικασίες, ενώ οι γραφειοκράτες συντάσσουν και διαπραγματεύονται. Οι χώρες που δεν συμμερίζονται τις αξίες που κατοχυρώνονται στα συντάγματα των πιο δημοκρατικών εθνών έχουν ισότιμη ψήφο στην πολιτική. Ενώ είναι σωστό τα κυρίαρχα κράτη να έχουν ίσα δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ελευθερία των πολιτών ενός έθνους δεν μπορούν να παραχωρηθούν στις κυβερνήσεις άλλων, ούτε σε μια μη κρατική οντότητα που θέτει τον εαυτό της υπεράνω τους.
Πολλά έθνη έχουν αναπτύξει ελέγχους και ισορροπίες κατά τη διάρκεια αιώνων, βασισμένες στην κατανόηση των θεμελιωδών αξιών, σχεδιασμένες ειδικά για να αποφύγουν το είδος της κατάστασης που βλέπουμε τώρα να προκύπτει, όπου μια ομάδα είναι νόμος για τον εαυτό της και μπορεί αυθαίρετα να καταργεί και να ελέγχει την ελευθερία των άλλων. Τα ελεύθερα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναπτύχθηκαν ως μια περαιτέρω εγγύηση, βασισμένη στις αρχές της ελευθερίας της έκφρασης και του ίσου δικαιώματος να ακουστεί κανείς. Αυτές οι αξίες είναι απαραίτητες για την ύπαρξη της δημοκρατίας και της ισότητας, όπως ακριβώς είναι απαραίτητη η αφαίρεσή τους για την εισαγωγή του ολοκληρωτισμού και μιας δομής που βασίζεται στην ανισότητα. Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις του ΔYK αποσκοπούν ρητά σε αυτό.
Οι προτεινόμενες νέες εξουσίες που επιδιώκει ο ΠΟΥ, και η βιομηχανία ετοιμότητας για πανδημία που χτίζεται γύρω από αυτόν, δεν κρύβονται. Το μόνο τέχνασμα είναι η φαρσοκωμωδία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των πολιτικών σε πολλά έθνη που φαίνεται να προσποιούνται ότι δεν προτείνονται ή ότι, αν εφαρμοστούν, δεν αλλάζουν ριζικά τη φύση της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων και των συγκεντρωτικών μη κρατικών δυνάμεων. Οι άνθρωποι που θα υποταχθούν σε αυτές τις εξουσίες και οι πολιτικοί που βρίσκονται σε τροχιά παραχώρησής τους θα πρέπει να αρχίσουν να δίνουν προσοχή. Πρέπει όλοι μας να αποφασίσουμε αν επιθυμούμε να παραχωρήσουμε τόσο εύκολα ό,τι χρειάστηκαν αιώνες για να κατακτηθεί, για να κατευνάσουμε την απληστία των άλλων.
Σχολιασμένη περίληψη των σημαντικών ρητρών των τροποποιήσεων του ΔΥΚ.
Σημειώσεις. (Εντός των ιδιοτήτων από το προσχέδιο της ΔΥΑ, προστίθενται εδώ πλάγια γράμματα για έμφαση.
ΓΔ: Γενικός Διευθυντής (του ΠΟΥ)
FENSA: (ΠΟΥ) Πλαίσιο για τη δέσμευση μη κρατικών φορέων
ΔΥΚ: Διεθνής Υγειονομικός Κανονισμός
PHEIC: Έκτακτη ανάγκη δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος.
WHA: Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας
ΠΟΥ: Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας
Τα "κράτη μέρη" στην ορολογία του ΟΗΕ (δηλ. οι αυτοδιοικούμενες χώρες) απλοποιούνται παρακάτω σε "κράτος(α)" ή "χώρα".
Δείτε το πλήρες έγγραφο στη διαδικτυακή πύλη ΔΥΚ-IHR του ΠΟΥ.
1. Καθορισμός του σκηνικού: Καθιέρωση της εξουσίας του ΠΟΥ επί των ατόμων και των εθνικών κυβερνήσεων στη λήψη αποφάσεων που σχετίζονται με την υγεία.
Άρθρο 1: Ορισμοί
"Τεχνολογίες υγείας και τεχνογνωσία": Περιλαμβάνει "άλλες τεχνολογίες υγείας", [οποιεσδήποτε από αυτές που επιλύουν ένα πρόβλημα υγείας και βελτιώνουν την "ποιότητα ζωής" και περιλαμβάνει τεχνολογίες και τεχνογνωσία που εμπλέκονται στη] "διαδικασία ανάπτυξης και παραγωγής", καθώς και την "εφαρμογή και χρήση" τους.
Σημειώστε τη συνάφεια με την απαίτηση των χωρών να τις παραχωρούν σε άλλες οντότητες κατόπιν αιτήματος του ΠΟΥ. Αυτό πρέπει να είναι απαράδεκτο για τα περισσότερα υφιστάμενα νομικά συστήματα και εταιρείες.
"μόνιμη σύσταση" σημαίνει μη δεσμευτική συμβουλή που εκδίδεται από τον ΠΟΥ.
"προσωρινή σύσταση" σημαίνει μη δεσμευτική συμβουλή που εκδίδεται από την ΠΟΥ
"πάγιες συστάσεις" και "προσωρινές συστάσεις": Η αφαίρεση του "μη δεσμευτικού" συνάδει με την απαίτηση που διατυπώνεται αργότερα για τα κράτη να θεωρούν τις "συστάσεις" της ΓΔ ως υποχρεωτικές.
Άρθρο 2: Πεδίο εφαρμογής και σκοπός (τoυ ΔΥΚ)
"Σκοπός και πεδίο εφαρμογής του παρόντος κανονισμού είναι η πρόληψη, η προστασία από, η προετοιμασία, ο έλεγχος και η παροχή αντίδρασης της δημόσιας υγείας στη διεθνή εξάπλωση ασθενειών, μεταξύ άλλων μέσω της ετοιμότητας και της ανθεκτικότητας των συστημάτων υγείας με τρόπους που είναι ανάλογοι και περιορισμένοι στον κίνδυνο για τη δημόσια υγεία όλοι οι κίνδυνοι που έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν τη δημόσια υγεία και οι οποίοι ..."
Η διατύπωση άλλαξε από "περιορίζεται στους κινδύνους για τη δημόσια υγεία" σε "περιορίζεται σε όλους τους κινδύνους που μπορούν να επηρεάσουν τη δημόσια υγεία". Η δημόσια υγεία είναι ένας εξαιρετικά ευρύς όρος και οι δυνητικοί κίνδυνοι μπορεί να είναι οποιοσδήποτε ιός, τοξίνη, αλλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς, άρθρο ή άλλη πηγή πληροφοριών που θα μπορούσε να επηρεάσει οτιδήποτε σε αυτόν τον τεράστιο τομέα. Πρόκειται για ένα ανοιχτό σλάουτο που σε λειτουργία θα παρείχε στον ΠΟΥ μια δικαιοδοσία για οτιδήποτε δυνητικά αόριστα σχετίζεται με κάποια αλλαγή στην υγεία ή την ευημερία, όπως την αντιλαμβάνεται η ΓΔ ή το εντεταλμένο προσωπικό. Τέτοια ευρεία δικαιώματα παρέμβασης και ελέγχου δεν θα επιτρεπόταν κανονικά σε μια κυβερνητική υπηρεσία. Σε αυτή την περίπτωση, δεν υπάρχει άμεση εποπτεία από ένα κοινοβούλιο που εκπροσωπεί τους ανθρώπους και δεν υπάρχει συγκεκριμένη νομική δικαιοδοσία που να συμμορφώνεται. Επιτρέπει στον γενικό διευθυντή του ΠΟΥ να παρεμβάλλεται και να δίνει συστάσεις (όχι πλέον "μη δεσμευτικές") σχεδόν για οτιδήποτε αφορά την κοινωνική ζωή (η υγεία, σύμφωνα με τον ορισμό του ΠΟΥ, είναι η σωματική, ψυχική και κοινωνική ευημερία).
Άρθρο 3: Αρχές
"Η εφαρμογή των παρόντων κανονισμών γίνεται με πλήρη σεβασμό της αξιοπρέπειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών των προσώπων με βάση τις αρχές της ισότητας, της συμμετοχικότητας, της συνοχής και σύμφωνα με τις κοινές αλλά διαφοροποιημένες ευθύνες των κρατών μελών, λαμβάνοντας υπόψη την κοινωνική και οικονομική τους ανάπτυξη"
Αυτό σηματοδοτεί μια θεμελιώδη αλλαγή στην προσέγγιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένης της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΟΔΑΔ) την οποία έχουν υπογράψει όλες οι χώρες του ΟΗΕ. Η έννοια των ευρέων, θεμελιωδών δικαιωμάτων (ίσα σε όλους) καταργείται και αντικαθίσταται από την κενή διατύπωση "ισότητα, συμμετοχικότητα, συνοχή". Τα ανθρώπινα δικαιώματα (του ατόμου) θεωρούνται ότι βασίζονται στην οικονομική και "κοινωνική" ανάπτυξη. Αυτό συνεπάγεται ότι οι πλούσιοι και οι φτωχοί έχουν διαφορετικά δικαιώματα και ότι υπάρχει μια ιεραρχία "ανάπτυξης" που καθορίζει τα δικαιώματα του ατόμου. Πρόκειται για επιστροφή σε μια φεουδαρχική ή αποικιοκρατική θεώρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων (από πολλές απόψεις οι δικαιολογίες που χρησιμοποιήθηκαν για τη δικαιολόγηση της δουλείας), από την οποία η μεταπολεμική ΠΟΥ και η ΟΔΔΑ είχαν προσπαθήσει να απομακρυνθούν.
"θα καθοδηγούνται από τον στόχο της καθολικής εφαρμογής τους για την προστασία όλων των ανθρώπων του κόσμου από τη διεθνή εξάπλωση της ασθένειας. Κατά την εφαρμογή των παρόντων Κανονισμών, τα Μέρη και ο ΠΟΥ θα πρέπει να επιδεικνύουν προφύλαξη, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με άγνωστους παθογόνους παράγοντες".
Και πάλι, προσθήκη ρήτρας που επιτρέπει στον ΠΟΥ να παρακάμπτει τα ανθρώπινα δικαιώματα που αναφέρθηκαν προηγουμένως, μεταξύ άλλων και για υποθετικές (άγνωστες) απειλές.
Άρθρο 4: Αρμόδιες αρχές
Κάθε χώρα καλείται να ορίσει μια "εξουσιοδοτημένη υπεύθυνη αρχή" με την οποία ο ΠΟΥ θα συνεργάζεται. Φαινομενικά ακίνδυνο, αλλά αντικατοπτρίζει την αλλαγή νοοτροπίας στο καθεστώς εντός αυτών των κανονισμών, με τον ΠΟΥ να γίνεται ένας φορέας που απαιτεί συμμόρφωση, όχι πλέον "υποδεικνύοντας" ή "υποστηρίζοντας".
2. Δημιουργία της διεθνούς γραφειοκρατίας ετοιμότητας για πανδημία με τον ΠΟΥ στο επίκεντρο
Άρθρο 5: Επιτήρηση.
Με τις τροπολογίες αυτές θεσπίζεται/επεκτείνεται ένας μηχανισμός περιοδικής επανεξέτασης, παρόμοιος με το γραφείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Αυτό φαίνεται από μόνο του αθώο, αλλά αποτελεί πολύ μεγάλη απορρόφηση πόρων, ιδίως για τις μικρότερες χώρες, και απαιτεί (όπως και στην περίπτωση της συμμόρφωσης με τα ανθρώπινα δικαιώματα) μια ειδική μεγάλη διεθνή (ΠΟΥ) γραφειοκρατία και βάση συμβούλων. Ο ΠΟΥ θα απαιτεί τακτικές λεπτομερείς εκθέσεις, θα στέλνει αξιολογητές και θα απαιτεί αλλαγές. Αυτό εγείρει ερωτήματα τόσο για (1) την κυριαρχία στην υγεία όσο και για (2) την ορθολογική και κατάλληλη χρήση των πόρων. Ο ΠΟΥ δεν αξιολογεί εδώ τις υγειονομικές ανάγκες της χώρας, αλλά αξιολογεί μια μικρή πτυχή και υπαγορεύει τους πόρους που θα δαπανηθούν γι' αυτήν, ανεξάρτητα από άλλες επιβαρύνσεις της υγείας. Αυτός είναι ένας θεμελιωδώς φτωχός και επικίνδυνος τρόπος διαχείρισης της δημόσιας υγείας και σημαίνει ότι οι πόροι είναι απίθανο να δαπανηθούν για το μέγιστο δυνατό όφελος συνολικά.
Άρθρο 6: Κοινοποίηση.
Οι χώρες (κράτη μέρη) να θέτουν πληροφορίες στη διάθεση του ΠΟΥ κατόπιν αιτήματος του ΠΟΥ, και ο ΠΟΥ μπορεί να τις θέτει στη διάθεση άλλων μερών (βλ. επόμενες ρήτρες) με τρόπο που θα καθοριστεί ακόμη από το ΠΟΥ. Αυτό μπορεί να φαίνεται ακίνδυνο, αλλά στην πραγματικότητα αφαιρεί την κρατική κυριαρχία επί των δεδομένων (η οποία ήταν σημαντική πριν από τις τροποποιήσεις του 2005 του ΔΟΕ). Είναι απίθανο τα ισχυρά κράτη να συμμορφωθούν, αλλά τα μικρότερα θα μείνουν με λίγες επιλογές (η Κίνα έχει αναστείλει σημαντικά την πληροφόρηση και πιθανότατα θα το πράξει. Μπορεί να υποστηριχθεί ότι αυτό είναι σκόπιμο - οι πληροφορίες αυτές μπορεί να έχουν σημαντικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις).
Άρθρο 10: Επιβεβαίωση
"Εάν το Κράτος Μέρος δεν αποδεχθεί την προσφορά συνεργασίας εντός 48 ωρών, ο ΠΟΥ μπορεί, όταν αυτό δικαιολογείται από το μέγεθος του κινδύνου για τη δημόσια υγεία, να μοιραστεί αμέσως με άλλα Κράτη Μέρη τις πληροφορίες που έχει στη διάθεσή του, ενθαρρύνοντας παράλληλα το Κράτος Μέρος να αποδεχθεί την προσφορά συνεργασίας από τον ΠΟΥ, λαμβάνοντας υπόψη τις απόψεις του ενδιαφερόμενου Κράτους Μέρους."
Ο ΠΟΥ αποκτά την εξουσία να μοιράζεται πληροφορίες από ένα κράτος ή που αφορούν ένα κράτος με άλλα κράτη, χωρίς συγκατάθεση. Αυτό είναι αξιοσημείωτο: Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ποιος είναι ο ΠΟΥ (ουσιαστικά μη υπόλογος πέραν του ΠΟΥ).
Άρθρο 11: Ανταλλαγή πληροφοριών (πρώην παροχή πληροφοριών από τον ΠΟΥ).
Αυτό το άρθρο επιτρέπει στον ΠΟΥ να ανταλλάσσει πληροφορίες που λαμβάνει, όπως συζητήθηκε παραπάνω, τόσο με τα Ηνωμένα Έθνη όσο και με μη κυβερνητικούς φορείς (οι επιτρεπόμενοι αποδέκτες άλλαξαν από (πρώην) σχετικούς διακυβερνητικούς σε (τώρα) σχετικούς διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς (δηλαδή τώρα συμπεριλαμβάνονται και οργανισμοί που δεν σχετίζονται με εθνικές κυβερνήσεις).
Συνεπώς, ο ΠΟΥ μπορεί να μοιράζεται κρατικές πληροφορίες με "σχετικούς διεθνείς οργανισμούς" - σε αυτούς περιλαμβάνονται προφανώς οργανισμοί όπως οι CEPI, Gavi, Unitaid - οργανισμοί που έχουν ιδιωτική και εταιρική εκπροσώπηση στα διοικητικά τους συμβούλια με άμεση οικονομική σύγκρουση συμφερόντων.
Περαιτέρω:
"Μέρη που αναφέρονται στις εν λόγω διατάξεις, δεν θέτουν τις πληροφορίες αυτές γενικά στη διάθεση άλλων Κρατών Μερών, μέχρις ότου: (α) το συμβάν κριθεί ότι συνιστά έκτακτη ανάγκη δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος, έκτακτη ανάγκη δημόσιας υγείας περιφερειακού ενδιαφέροντος ή δικαιολογεί ενδιάμεσο συναγερμό για τη δημόσια υγεία, σύμφωνα με το άρθρο 12- ή ...".
Διευρύνει τα κριτήρια που καθορίζουν πότε ο ΠΟΥ μπορεί να διαδίδει πληροφορίες από κυρίαρχα κράτη, από PHEIC σε "συναγερμό υγείας" (τον οποίο στην πράξη ο ΓΔ ή οι υφιστάμενοι θα μπορούσαν να εφαρμόσουν σχεδόν σε οτιδήποτε). Αυτό θα μπορούσε να συμβεί, όπως διευκρινίζεται αργότερα στο άρθρο, όταν το προσωπικό του ΠΟΥ αποφασίσει ότι ένα κυρίαρχο κράτος δεν έχει "ικανότητα" να χειριστεί ένα πρόβλημα, ή όταν το προσωπικό του ΠΟΥ αποφασίσει (με απροσδιόριστα κριτήρια) ότι είναι απαραίτητο να μοιραστεί πληροφορίες με άλλους για να γίνουν "έγκαιρες" εκτιμήσεις κινδύνου. Αυτό επιτρέπει στο μη εκλεγμένο προσωπικό του ΠΟΥ, με μισθούς που υποστηρίζονται από εξωτερικές συγκρουόμενες οντότητες, να διαδίδει πληροφορίες από κράτη που σχετίζονται άμεσα με αυτές τις οντότητες, με βάση τη δική του αξιολόγηση του κινδύνου και της αντίδρασης, βάσει απροσδιόριστων κριτηρίων.
3. Διεύρυνση του ορισμού της "έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία" ώστε να περιλαμβάνει οποιοδήποτε γεγονός που σχετίζεται με την υγεία ή παθογόνο κατά την κρίση της ΓΔ και να απαιτεί τη συμμόρφωση των κρατών.
Άρθρο 12: Καθορισμός έκτακτης ανάγκης δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος έκτακτης ανάγκης δημόσιας υγείας περιφερειακού ενδιαφέροντος ή ενδιάμεσου συναγερμού για την υγεία
Το άρθρο αυτό μειώνει το όριο για την κήρυξη έκτακτης ανάγκης από τη ΓΔ (μπορεί να είναι απλώς η ανησυχία για μια πιθανή επιδημία) και αυξάνει σημαντικά την εξουσία του ΠΟΥ (καταργεί την απαίτηση για συμφωνία των κρατών) να ενεργήσει στη συνέχεια.
"Εάν ο Γενικός Διευθυντής κρίνει, βάσει εκτίμησης βάσει του παρόντος Κανονισμού, ότι υπάρχει δυνητική ή πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία διεθνούς ενδιαφέροντος ..... καθορίζει ότι το γεγονός συνιστά κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία διεθνούς ενδιαφέροντος, και τα Κράτη Μέρη συμφωνούν σχετικά με αυτή τη διαπίστωση, ο Γενικός Διευθυντής ενημερώνει όλα τα Κράτη Μέρη, σύμφωνα με τη διαδικασία που προβλέπεται στο άρθρο 49, ζητά τις απόψεις της Επιτροπής που έχει συσταθεί βάσει του άρθρου 48 (αλλά δεν υποχρεούται να τις ακολουθήσει)
Καταργεί την απαίτηση να συμφωνεί το κράτος με τη δημοσιοποίηση πληροφοριών που αφορούν το εν λόγω κράτος. Η ΓΔ μπορεί να ανακηρύξει μια PHEIC ενάντια στις επιθυμίες και τις οδηγίες των κρατών. Ο ΠΟΥ γίνεται το κυρίαρχο μέρος και όχι ο υπηρέτης του κυρίαρχου κράτους.
Η επανεξέταση από την επιτροπή έκτακτης ανάγκης είναι προαιρετική για τον ΓΔ, ο οποίος μπορεί να ενεργεί εντελώς μόνος του στον καθορισμό του PHEIC - μια απόφαση που μπορεί να έχει τεράστιες επιπτώσεις στην υγεία, την κοινωνία και την οικονομία και επιτρέπεται παραπάνω να καταργήσει βασικούς κανόνες ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Εάν, μετά τη διαβούλευση που προβλέπεται στην παράγραφο 2 ανωτέρω, ο Γενικός Διευθυντής και το κράτος μέλος στο έδαφος του οποίου συνέβη το συμβάν δεν καταλήξουν σε συναίνεση εντός 48 ωρών σχετικά με το εάν το συμβάν συνιστά έκτακτη ανάγκη δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος, ο καθορισμός γίνεται σύμφωνα με τη διαδικασία που προβλέπεται στο άρθρο 49.
Καταργεί την απαίτηση του ΓΔ να ζητά τη συμφωνία του κράτους πριν ενεργήσει.
"Ο περιφερειακός διευθυντής μπορεί να καθορίσει ότι ένα συμβάν συνιστά έκτακτη ανάγκη δημόσιας υγείας περιφερειακού ενδιαφέροντος και να παράσχει σχετικές οδηγίες στα συμβαλλόμενα κράτη της περιοχής είτε πριν είτε μετά την κοινοποίηση συμβάντος που μπορεί να συνιστά έκτακτη ανάγκη δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος στον Γενικό Διευθυντή, ο οποίος ενημερώνει όλα τα συμβαλλόμενα κράτη"
Οι περιφερειακοί διευθυντές φαίνεται να έχουν παρόμοιες εξουσίες, αν και οι πλήρεις επιπτώσεις δεν είναι σαφείς.
"Σε περίπτωση οποιασδήποτε εμπλοκής με μη κρατικούς φορείς στην ανταπόκριση του ΠΟΥ στη δημόσια υγεία σε κατάσταση PHEIC, ο ΠΟΥ ακολουθεί τις διατάξεις του πλαισίου για τη δέσμευση μη κρατικών φορέων (FENSA). Οποιαδήποτε απόκλιση από τις διατάξεις του FENSA πρέπει να είναι σύμφωνη με την παράγραφο 73 του FENSA."
Το Πλαίσιο του ΠΟΥ για τη Δέσμευση Μη Κρατικών Φορέων (FENSA) επιτρέπει στη ΓΔ να "ασκήσει ευελιξία στην εφαρμογή των διαδικασιών του FENSA" σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης υγείας (η οποία εδώ στο ΔΔΥ διευρύνεται, όπως παραπάνω, σε οποιαδήποτε ανησυχία της ΓΔ για πιθανή βλάβη, ανεξάρτητα από τη συμφωνία του κράτους.
"Τα αναπτυγμένα συμβαλλόμενα κράτη και ο ΠΟΥ προσφέρουν βοήθεια στα αναπτυσσόμενα συμβαλλόμενα κράτη ανάλογα με τη διαθεσιμότητα χρηματοδότησης, τεχνολογίας και τεχνογνωσίας...".
Μια γραμμή που συναρπάζει κυρίως για την αναχρονιστική (αλλά ενδεικτική) χρήση των αποικιοκρατικών όρων “αναπτυσσόμενα” και “αναπτυγμένα” σε αυτό το πρώην ισότιμο πλαίσιο του ΠΟΥ.
"Το Κράτος Μέρος αποδέχεται ή απορρίπτει μια τέτοια προσφορά βοήθειας εντός 48 ωρών και, σε περίπτωση απόρριψης μιας τέτοιας προσφοράς, παρέχει στον ΠΟΥ το σκεπτικό της απόρριψης, το οποίο ο ΠΟΥ κοινοποιεί στα άλλα Κράτη Μέρη. Όσον αφορά τις επιτόπιες αξιολογήσεις, σύμφωνα με την εθνική του νομοθεσία, το Κράτος Μέρος καταβάλλει εύλογες προσπάθειες για να διευκολύνει τη βραχυπρόθεσμη πρόσβαση στους σχετικούς χώρους- σε περίπτωση άρνησης, παρέχει το σκεπτικό του για την άρνηση πρόσβασης"
Ο ΠΟΥ ορίζεται ως ο κυρίαρχος εταίρος. Το κράτος πρέπει να συμμορφωθεί ή να παράσχει δικαιολογίες για τη μη συμφωνία του με τις επιταγές του ΠΟΥ.
"Όταν ζητείται από τον ΠΟΥ, τα Κράτη Μέρη θα πρέπει οπωσδήποτε να παρέχουν, στο μέτρο του δυνατού, υποστήριξη στις συντονισμένες από τον ΠΟΥ δραστηριότητες αντιμετώπισης, συμπεριλαμβανομένης της προμήθειας προϊόντων και τεχνολογιών υγείας, ιδίως διαγνωστικών και άλλων συσκευών, μέσων ατομικής προστασίας, θεραπευτικών ουσιών και εμβολίων, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της PHEIC που συμβαίνει στη δικαιοδοσία ή/και την επικράτεια άλλου Κράτους Μέλους, την ανάπτυξη ικανοτήτων για τα συστήματα διαχείρισης συμβάντων καθώς και για τις ομάδες ταχείας αντίδρασης".
Το "θα έπρεπε" άλλαξε σε "πρέπει", απαιτώντας από τα κράτη να παρέχουν πόρους κατόπιν αιτήματος του ΠΟΥ για μια PHEIC (π.χ. ευλογιά των πιθήκων ενός συμβάντος που η ΓΔ θεωρεί ότι μπορεί να αποτελέσει δυνητική απειλή). Αυτό αποτελεί την απαρχή ενός θέματος όπου ο ΠΟΥ αποκτά τη δυνατότητα να διατάσσει τα κράτη να παρέχουν πόρους και (αργότερα) τεχνογνωσία και πνευματική ιδιοκτησία όταν διατάσσεται από τη ΓΔ να το πράξει.
ΝΕΟ άρθρο 13Α Διεθνής αντίδραση του ΠΟΥ στη δημόσια υγεία
Αυτό το νέο άρθρο καθορίζει ρητά τη νέα διεθνή τάξη δημόσιας υγείας, με τον ΠΟΥ να είναι υπεύθυνος στο κέντρο, αντί να υπερισχύει η εθνική κυριαρχία.
"Τα συμβαλλόμενα κράτη αναγνωρίζουν τον ΠΟΥ ως την καθοδηγητική και συντονιστική αρχή της διεθνούς ανταπόκρισης στη δημόσια υγεία κατά τη διάρκεια έκτακτης ανάγκης δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος και αναλαμβάνουν την υποχρέωση να ακολουθούν τις συστάσεις του ΠΟΥ κατά τη διεθνή ανταπόκρισή τους στη δημόσια υγεία".
Αυτό απαιτεί από τα κράτη να ακολουθήσουν τις συστάσεις του ΠΟΥ σε μια PHEIC - που κηρύσσεται από ένα άτομο (ΓΔ) του οποίου η θέση καθορίζεται από μη δημοκρατικά κράτη και ο οποίος είναι ανοιχτός σε ευρεία επιρροή από το ιδιωτικό και εταιρικό χρήμα. Τα κριτήρια για την PHEIC είναι σκόπιμα ασαφή και στη διακριτική ευχέρεια του ΓΔ. Πρόκειται για μια καταπληκτική αντιστροφή των ρόλων του ΠΟΥ έναντι των κρατών και καταργεί σαφώς την κυριαρχία.
Η άγρια αποτυχία της αντίδρασης του Covid, και η κατάργηση των δικών του κατευθυντήριων γραμμών από τον ΠΟΥ, θα πρέπει να μας προβληματίσει εδώ. Ο ΠΟΥ θα μπορούσε να επιβάλει την κατάργηση της σωματικής αυτονομίας των κρατών όσον αφορά τη φαρμακευτική αγωγή, τον εμβολιασμό ή τις εξετάσεις.
"Κατόπιν αιτήματος του ΠΟΥ, τα συμβαλλόμενα κράτη που διαθέτουν τις παραγωγικές ικανότητες αναλαμβάνουν μέτρα για την αύξηση της παραγωγής προϊόντων υγείας, μεταξύ άλλων μέσω της διαφοροποίησης της παραγωγής, της μεταφοράς τεχνολογίας και της ανάπτυξης ικανοτήτων, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες".
Ο ΠΟΥ μπορεί να απαιτήσει (να πει) από τις χώρες να αναβαθμίσουν την παραγωγή ορισμένων προϊόντων - να παρέμβει στις αγορές και το εμπόριο, κατά την κρίση του ΠΟΥ (ΓΔ).
ΝΕΟ άρθρο 13Α Διεθνής αντίδραση της ΠΟΥ στη δημόσια υγεία υπό την ηγεσία του ΠΟΥ
"Τα Κράτη Μέρη αναγνωρίζουν τον ΠΟΥ ως την καθοδηγητική και συντονιστική αρχή της διεθνούς ανταπόκρισης στη δημόσια υγεία κατά τη διάρκεια έκτακτης ανάγκης δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος και αναλαμβάνουν την υποχρέωση να ακολουθούν τις συστάσεις του ΠΟΥ κατά τη διεθνή ανταπόκρισή τους στη δημόσια υγεία".
Αυτό απαιτεί από τα κράτη να ακολουθούν τις συστάσεις του ΠΟΥ σε μια PHEIC- που κηρύσσεται από ένα άτομο (ΓΔ) του οποίου η θέση καθορίζεται από μη δημοκρατικά κράτη και ο οποίος είναι ανοιχτός σε ευρεία επιρροή από ιδιωτικά και εταιρικά χρήματα. Τα κριτήρια για την PHEIC είναι σκόπιμα ασαφή και στη διακριτική ευχέρεια του ΓΔ. Πρόκειται για μια εκπληκτική αντιστροφή των ρόλων του ΠΟΥ έναντι των κρατών και καταργεί σαφώς την κυριαρχία.
Απαιτεί από τα κυρίαρχα κράτη να υποτάσσονται σε μια εξωτερική αρχή, όποτε η αρχή αυτή το επιθυμεί (όπως η ΓΔ του ΠΟΥ μπορεί, μέσω των προηγούμενων τροποποιήσεων που προαναφέρθηκαν, να κηρύξει μια PHEIC με βάση την απλή αντίληψη της πιθανής εκδήλωσης μιας μολυσματικής νόσου).
Η απάντηση του Covid, συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης των δικών του κατευθυντήριων γραμμών και πολιτικών από τον ΠΟΥ, θα πρέπει να προβληματίσει εδώ. Ο ΠΟΥ θα μπορούσε να επιβάλει την κατάργηση της σωματικής αυτονομίας των κρατών όσον αφορά τη φαρμακευτική αγωγή ή τον εμβολιασμό ή τις εξετάσεις.
"Κατόπιν αιτήματος του ΠΟΥ, τα συμβαλλόμενα κράτη που διαθέτουν τις παραγωγικές ικανότητες αναλαμβάνουν μέτρα για την αύξηση της παραγωγής προϊόντων υγείας, μεταξύ άλλων μέσω της διαφοροποίησης της παραγωγής, της μεταφοράς τεχνολογίας και της ανάπτυξης ικανοτήτων, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες".
Ο ΠΟΥ μπορεί να απαιτήσει (να πει) από τις χώρες να αναβαθμίσουν την παραγωγή ορισμένων προϊόντων - να παρέμβει στις αγορές και το εμπόριο, κατά την κρίση του ΠΟΥ (ΓΔ).
" [Ο ΠΟΥ] συνεργάζεται με άλλους διεθνείς οργανισμούς και άλλους ενδιαφερόμενους φορείς σύμφωνα με τις διατάξεις του FENSA, για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος."
Αυτό δίνει τη δυνατότητα στον ΠΟΥ να συνεργάζεται με μη κρατικούς φορείς (ιδιώτες, Ιδρύματα, ιδιωτικές εταιρείες (Pharma, οι χορηγοί της κ.λπ.). Η FENSA, η οποία περιορίζει τέτοιες επαφές, μπορεί να διαφοροποιηθεί από τη ΓΔ σε μια "έκτακτη ανάγκη υγείας" που η ΓΔ κηρύσσει.
4. Ο ΠΟΥ απαιτεί από τις χώρες να παρέχουν πόρους, πνευματική ιδιοκτησία και τεχνογνωσία κατά την κρίση του ΠΟΥ.
Νέο άρθρο 13Α: Τεχνολογίες και τεχνογνωσία για την αντιμετώπιση της δημόσιας υγείας
"Τα συμβαλλόμενα κράτη συνεργάζονται μεταξύ τους και με την ΠΟΥ για να συμμορφωθούν με τις εν λόγω συστάσεις σύμφωνα με την παράγραφο 1 και λαμβάνουν μέτρα για να εξασφαλίσουν την έγκαιρη διαθεσιμότητα και την οικονομική προσιτότητα των απαιτούμενων προϊόντων υγείας, όπως διαγνωστικά, θεραπευτικά, εμβόλια και άλλα ιατρικά προϊόντα που απαιτούνται για την αποτελεσματική αντιμετώπιση μιας έκτακτης ανάγκης δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος."
Ο ΠΟΥ καθορίζει την ανταπόκριση εντός των συνόρων των κρατών και απαιτεί από τα κράτη να παρέχουν βοήθεια σε άλλες χώρες. Με εντολή του ΠΟΥ.
"Τα συμβαλλόμενα κράτη προβλέπουν, στη νομοθεσία τους περί πνευματικής ιδιοκτησίας και στους συναφείς νόμους και κανονισμούς, εξαιρέσεις και περιορισμούς στα αποκλειστικά δικαιώματα των κατόχων πνευματικής ιδιοκτησίας για να διευκολύνουν την κατασκευή, εξαγωγή και εισαγωγή των απαιτούμενων προϊόντων υγείας, συμπεριλαμβανομένων των υλικών και των συστατικών τους."
Τα κράτη αλλάζουν τους νόμους τους περί πνευματικής ιδιοκτησίας (ΠΕ), ώστε να επιτρέπουν την κοινή χρήση της ΠΕ σχετικά με τον προσδιορισμό από τη ΓΔ μιας PHEIC, κατά την κρίση του/της, σε όποιον/α καθορίζουν. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένα λογικό κράτος θα το έκανε αυτό, αλλά εδώ απαιτείται σαφώς.
"Τα συμβαλλόμενα κράτη χρησιμοποιούν ή εκχωρούν σε δυνητικούς κατασκευαστές, ιδίως από αναπτυσσόμενες χώρες, σε μη αποκλειστική βάση, τα δικαιώματα επί των προϊόντων υγείας ή των τεχνολογιών"
Ο ΠΟΥ μπορεί να απαιτήσει την κοινή χρήση της ΠΕ με άλλα κράτη (και έτσι η ΠΕ περνάει σε ιδιωτικές εταιρείες εντός των κρατών αυτών.
"Κατόπιν αιτήματος ενός συμβαλλόμενου κράτους, άλλα συμβαλλόμενα κράτη ή ο ΠΟΥ συνεργάζονται ταχέως και μοιράζονται τους σχετικούς ρυθμιστικούς φακέλους που υποβάλλονται από τους κατασκευαστές σχετικά με την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα, καθώς και τις διαδικασίες παραγωγής και ελέγχου ποιότητας, εντός 30 ημερών"
Απαίτηση για την αποδέσμευση εμπιστευτικών ρυθμιστικών φακέλων σε άλλα κράτη, συμπεριλαμβανομένου του προγράμματος πιστοποίησης της ΠΟΥ, και σε ρυθμιστικές υπηρεσίες κυρίαρχων κρατών.
"[Ο ΠΟΥ θα πρέπει]... να δημιουργήσει μια βάση δεδομένων για τις πρώτες ύλες και τους πιθανούς προμηθευτές τους, ε) να δημιουργήσει ένα αποθετήριο κυτταρικών σειρών για την επιτάχυνση της παραγωγής και της ρύθμισης παρόμοιων βιοθεραπευτικών προϊόντων και εμβολίων".
Η κατοχή τέτοιων υλικών από τον ΠΟΥ είναι πρωτοφανής. Σύμφωνα με τους νόμους και τις κανονιστικές απαιτήσεις ποιου θα γινόταν αυτό; Ποιος είναι υπεύθυνος για ζημίες και βλάβες;
"Τα συμβαλλόμενα κράτη λαμβάνουν μέτρα για να διασφαλίσουν ότι οι δραστηριότητες των μη κρατικών φορέων, ιδίως των κατασκευαστών και εκείνων που διεκδικούν συναφή δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν έρχονται σε σύγκρουση με το δικαίωμα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο υγείας και τους παρόντες κανονισμούς και είναι σύμφωνες με τα μέτρα που λαμβάνονται από τον ΠΟΥ και τα συμβαλλόμενα κράτη στο πλαίσιο της παρούσας διάταξης, η οποία περιλαμβάνει:
α) να συμμορφώνονται με τα συνιστώμενα από την ΠΟΥ μέτρα, συμπεριλαμβανομένου του μηχανισμού κατανομής που γίνεται σύμφωνα μετην παράγραφο 1.
β) να δωρίζουν ένα ορισμένο ποσοστό της παραγωγής τους κατόπιν αιτήματος του ΠΟΥ.
γ) να δημοσιεύουν με διαφάνεια την τιμολογιακή πολιτική.
δ) να μοιράζονται τις τεχνολογίες, την τεχνογνωσία για τη διαφοροποίηση της παραγωγής.
ε) να καταθέτουν κυτταρικές γραμμές ή να μοιράζονται άλλα στοιχεία που απαιτούνται από τα αποθετήρια ή τη βάση δεδομένων του ΠΟΥ που δημιουργούνται σύμφωνα με την παράγραφο 5.
στ) να υποβάλλει ρυθμιστικούς φακέλους σχετικά με την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα, καθώς και την παραγωγή και την ποιότητα
ζ) διαδικασίες ελέγχου, όταν αυτό ζητείται από τα συμβαλλόμενα κράτη ή τον ΠΟΥ".
Το "υψηλότερο εφικτό επίπεδο υγείας είναι πέρα από αυτό που έχει τώρα οποιοδήποτε κράτος. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει, όπως είναι διατυπωμένο, ότι ο ΠΟΥ μπορεί να απαιτήσει από οποιοδήποτε κράτος να αποδεσμεύσει σχεδόν οποιοδήποτε εμπιστευτικό προϊόν και πνευματική ιδιοκτησία για οποιοδήποτε προϊόν που σχετίζεται με τον τομέα της υγείας.
Αυτός είναι ένας καταπληκτικός κατάλογος. Ο ΓΔ (του ΠΟΥ) με δικά του κριτήρια μπορεί να κηρύξει ένα γεγονός, στη συνέχεια να απαιτήσει από ένα κράτος να συνεισφέρει πόρους και να παραιτηθεί από τα αποκλειστικά δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας των πολιτών του, και να μοιραστεί πληροφορίες για να επιτρέψει σε άλλους να κατασκευάσουν τα προϊόντα των πολιτών τους σε άμεσο ανταγωνισμό. Ο ΠΟΥ απαιτεί επίσης από τα κράτη να δωρίσουν προϊόντα στον ΠΟΥ/άλλα κράτη κατόπιν απαίτησης του ΓΔ.
Για να γίνει κατανοητό το εύρος των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας που πρέπει να εκπέσουν στον ΓΔ, οι ορισμοί (άρθρο 1) τα περιγράφουν ως εξής:
"οι τεχνολογίες υγείας και η τεχνογνωσία" περιλαμβάνουν οργανωμένο σύνολο ή συνδυασμό γνώσεων, δεξιοτήτων, προϊόντων υγείας, διαδικασιών, βάσεων δεδομένων και συστημάτων που αναπτύσσονται για την επίλυση ενός προβλήματος υγείας και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούν την ανάπτυξη ή την κατασκευή προϊόντων υγείας ή τον συνδυασμό τους, την εφαρμογή ή τη χρήση τους ...".
5. Ο ΠΟΥ διεκδικεί τον έλεγχο των ατόμων και των δικαιωμάτων τους εντός των κρατών
Άρθρο 18 Συστάσεις σχετικά με πρόσωπα, αποσκευές, φορτία, εμπορευματοκιβώτια, μεταφορικά μέσα, εμπορεύματα και ταχυδρομικά δέματα.
"Οι συστάσεις που εκδίδονται από την ΠΟΥ προς τα συμβαλλόμενα κράτη όσον αφορά τα πρόσωπα μπορούν να περιλαμβάνουν τις ακόλουθες συμβουλές:.....
- επανεξέταση των αποδεικτικών στοιχείων της ιατρικής εξέτασης και κάθε εργαστηριακής ανάλυσης,
- να απαιτούν ιατρικές εξετάσεις,
- επανεξέταση των αποδείξεων εμβολιασμού ή άλλης προφύλαξης,
- να απαιτούν εμβολιασμό ή άλλη προφύλαξη,
- να θέτουν τα ύποπτα πρόσωπα υπό δημόσια υγειονομική παρακολούθηση,
- εφαρμογή καραντίνας ή άλλων υγειονομικών μέτρων για τα ύποπτα πρόσωπα,
- να εφαρμόζουν απομόνωση και θεραπεία, όπου απαιτείται, των προσβεβλημένων ατόμων,
- εφαρµόζουν τον εντοπισµό των επαφών των ύποπτων ή προσβεβληµένων ατόµων,
- αρνούνται την είσοδο των υπόπτων και των προσβεβλημένων ατόμων,
- άρνηση εισόδου μη προσβεβλημένων ατόμων στις προσβεβλημένες περιοχές- και
- εφαρμόζουν έλεγχο εξόδου ή/και περιορισμούς για τα άτομα από τις πληγείσες περιοχές".
Αυτό (άρθρο 18) υπήρχε ήδη. Το νέο άρθρο 13Α, ωστόσο, απαιτεί τώρα από τα κράτη να ακολουθούν τις συστάσεις της ΠΟΥ. Έτσι, ο ΠΟΥ θα μπορεί πλέον, βασιζόμενος στην αποκλειστική απόφαση ενός ατόμου (ΓΔ) υπό την επιρροή μη δημοκρατικών κρατών και ιδιωτικών φορέων, να διατάσσει τα κράτη να φυλακίζουν τους πολίτες τους, να τους κάνουν ενέσεις, να απαιτούν ταυτοποίηση της ιατρικής κατάστασης, να εξετάζουν ιατρικά, να απομονώνουν και να περιορίζουν τα ταξίδια.
Αυτό είναι ξεκάθαρα παράλογο.
"[Οι συστάσεις που εκδίδονται από τον ΠΟΥ]... διασφαλίζουν μηχανισμούς για την ανάπτυξη και εφαρμογή δήλωσης υγείας ταξιδιωτών σε διεθνή επείγοντα περιστατικά δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος (PHEIC) για την παροχή καλύτερης πληροφόρησης σχετικά με το ταξιδιωτικό δρομολόγιο, τα πιθανά συμπτώματα που θα μπορούσαν να εκδηλωθούν ή τυχόν μέτρα πρόληψης που έχουν τηρηθεί, όπως η διευκόλυνση του εντοπισμού επαφών, εάν είναι απαραίτητο."
Ο ΠΟΥ μπορεί να απαιτήσει τη διαθεσιμότητα ιδιωτικών ταξιδιωτικών πληροφοριών (δρομολόγιο) και να απαιτήσει την παροχή ιατρικών ταξιδιωτικών εγγράφων. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται η γνωστοποίηση ιδιωτικών ιατρικών πληροφοριών στον ΠΟΥ.
Άρθρο 23 Υγειονομικά μέτρα κατά την άφιξη και την αναχώρηση
"Τα έγγραφα που περιέχουν πληροφορίες σχετικά με τον προορισμό του ταξιδιώτη (εφεξής " Έντυπα εντοπισμούεπιβατών ", PLF) θα πρέπει κατά προτίμηση να προσκομίζονται σε ψηφιακή μορφή, ενώ η έντυπη μορφή αποτελεί εναπομείνασα επιλογή. Οι εν λόγω πληροφορίες δεν θα πρέπει να επαναλαμβάνουν τις πληροφορίες που έχει ήδη υποβάλει ο ταξιδιώτης σε σχέση με το ίδιο ταξίδι, υπό την προϋπόθεση ότι η αρμόδια αρχή μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτές για τον εντοπισμό επαφών."
Κείμενο (το οποίο σαφώς χρειάζεται περαιτέρω επεξεργασία) με στόχο τις μελλοντικές απαιτήσεις για τα διαβατήρια εμβολίων για ταξίδια.
6. Ο ΠΟΥ προετοιμάζει το σκηνικό για τα ψηφιακά διαβατήρια υγείας
Άρθρο 35 Γενικός κανόνας
"Τα ψηφιακά έγγραφα υγείας πρέπει να ενσωματώνουν μέσα για την επαλήθευση της γνησιότητάς τους μέσω ανάκτησης από επίσημο δικτυακό τόπο, όπως ένας κωδικός QR."
Περαιτέρω πρόβλεψη ψηφιακών ταυτοτήτων που περιέχουν πληροφορίες για την υγεία, οι οποίες πρέπει να είναι διαθέσιμες για να είναι δυνατή η πραγματοποίηση ταξιδιών (δηλ. όχι κατά την κρίση του ατόμου).
Άρθρο 36 Πιστοποιητικά εμβολιασμού ή άλλης προφύλαξης
"Τα αποδεικτικά αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν πιστοποιητικά δοκιμών και πιστοποιητικά αποθεραπείας. Τα πιστοποιητικά αυτά μπορούν να σχεδιάζονται και να εγκρίνονται από τη Συνέλευση Υγείας σύμφωνα με τις διατάξεις που ορίζονται για τα ψηφιακά πιστοποιητικά εμβολιασμού ή προφύλαξης και θα πρέπει να θεωρούνται υποκατάστατα ή συμπληρωματικά των ψηφιακών ή έντυπων πιστοποιητικών εμβολιασμού ή προφύλαξης."
Όπως παραπάνω. Σύσταση της ΠΟΥ/ΟΥΕΑ για τον καθορισμό διεθνών ταξιδιωτικών απαιτήσεων (η ΕΣΔΑ λέει ότι υπάρχει βασικό δικαίωμα στα ταξίδια). Αν και δεν είναι καινούργιο εδώ, αυτό επεκτείνεται με την επέκταση των διατάξεων για την PHEIC και επικεντρώνεται περισσότερο στον προσδιορισμό του ΓΔ. Μετακινείται από την εθνική κυριαρχία σε έναν υπερεθνικό ταξιδιωτικό έλεγχο πέρα από την εθνική κυριαρχία - που δεν λογοδοτεί άμεσα στους πληθυσμούς, αλλά χρηματοδοτείται και επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από ιδιωτικά συμφέροντα.
"Τα υγειονομικά μέτρα που λαμβάνονται σύμφωνα με τους παρόντες κανονισμούς, συμπεριλαμβανομένων των συστάσεων που διατυπώνονται σύμφωνα με τα άρθρα 15 και 16, ξεκινούν και ολοκληρώνονται χωρίς καθυστέρηση από όλα τα συμβαλλόμενα κράτη"
Απαίτηση για όλες τις χώρες να συμμορφωθούν με αυτές τις συστάσεις (χρειάζονται μόνο το 50% του WHA για να εφαρμοστούν).
"Τα συμβαλλόμενα κράτη λαμβάνουν επίσης μέτρα για να διασφαλίσουν ότι οι μη κρατικοί φορείς που δραστηριοποιούνται στα αντίστοιχα εδάφη τους συμμορφώνονται με τα εν λόγω μέτρα".
Απαιτεί επίσης τη συμμόρφωση των ιδιωτικών φορέων και των πολιτών εντός του κράτους (η οποία πιθανότατα απαιτεί αλλαγές σε πολλούς εθνικούς νόμους και στη σχέση μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών).
Αυτό απαιτεί μια ολοκληρωτική προσέγγιση από το κράτος, που υπόκειται σε μια ολοκληρωτική προσέγγιση από μια υπερκρατική (αλλά σαφώς όχι αξιοκρατική) οντότητα. Μετά από αυτές τις αναθεωρήσεις των ΔΥΑ, ο ΓΔ του ΠΟΥ, κατά την κρίση του, έχει τη δυνατότητα να διατάξει ιδιωτικές οντότητες και πολίτες σε οποιαδήποτε χώρα να συμμορφωθούν με τις οδηγίες του.
7. Ο ΠΟΥ έχει την εξουσία να διατάσσει αλλαγές εντός των κρατών, συμπεριλαμβανομένων των περιορισμών στην ελευθερία του λόγου.
Άρθρο 43 Πρόσθετα μέτρα υγείας
"[Τα μέτρα που εφαρμόζονται από τα κράτη δεν πρέπει να είναι πιο περιοριστικά από ό,τι]... θα επιτύχουν την επίτευξη του κατάλληλου υψηλότερου εφικτού επιπέδου προστασίας της υγείας".
Οι αλλαγές αυτές είναι πολύ σημαντικές. Το "κατάλληλο" σήμαινε να λαμβάνεται υπόψη το κόστος και να εξισορροπείται αυτό έναντι των πιθανών κερδών. Πρόκειται για μια λογική προσέγγιση που λαμβάνει υπόψη το σύνολο της κοινωνίας και τις ανάγκες του πληθυσμού (καλή δημόσια υγεία).
"υψηλότερο εφικτό επίπεδο προστασίας" σημαίνει ότι το πρόβλημα αυτό (μια μολυσματική ασθένεια ή μια δυνητική ασθένεια) αναδεικνύεται πάνω από όλες τις άλλες ανησυχίες για την υγεία και τον άνθρωπο/την κοινωνία. Αυτό είναι ανόητο και μάλλον αντανακλά έλλειψη σκέψης και κακή κατανόηση της δημόσιας υγείας.
"Ο ΠΟΥ μπορεί να ζητήσει ότι διατυπώνει συστάσεις προς το ενδιαφερόμενο κράτος μέρος ναεπανεξετάσει να τροποποιήσει ή να ανακαλέσει την εφαρμογή των πρόσθετων μέτρων υγείας ..."
Για την άρση των παρεμβάσεων υγείας, ο ΓΔ του ΠΟΥ μπορεί πλέον να απαιτεί τέτοιες ενέργειες (τα κράτη έχουν συμφωνήσει να είναι δεσμευτικές οι "συστάσεις"). Όπως και αλλού, ο ΠΟΥ δεν είναι το μέρος που δίνει οδηγίες, ούτε το μέρος που προτείνει. Ο ΠΟΥ αναλαμβάνει την κυριαρχία επί των πρώην κρατικών θεμάτων. Η επόμενη παράγραφος απαιτεί απάντηση σε 2 εβδομάδες αντί για 3 μήνες.
Άρθρο 44 Συνεργασία και βοήθεια
"Τα συμβαλλόμενα κράτη αναλαμβάνουν την υποχρέωση να συνεργάζονται και να βοηθούν το ένα το άλλο, ιδίως τα συμβαλλόμενα κράτη των αναπτυσσόμενων χωρών, κατόπιν αιτήματος, στομέτρο του δυνατού, σε:..."
Οι αλλαγές μεταφέρουν τη σχέση από την ΠΟΥ που προτείνει/ζητά, στην ΠΟΥ που απαιτεί.
"στην αντιμετώπιση της διάδοσης ψευδών και αναξιόπιστων πληροφοριών σχετικά με συμβάντα δημόσιας υγείας, προληπτικά και αντι-επιδημικά μέτρα και δραστηριότητες στα μέσα ενημέρωσης, στα κοινωνικά δίκτυα και σε άλλους τρόπους διάδοσης τέτοιων πληροφοριών".
Τα κράτη αναλαμβάνουν να συνεργαστούν με τον ΠΟΥ για τον έλεγχο της πληροφόρησης και τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου.
"τη διαμόρφωση προτεινόμενων νόμων και άλλων νομικών και διοικητικών διατάξεων για την εφαρμογή των παρόντων Κανονισμών".
Τα κράτη συμφωνούν να θεσπίσουν νόμους για την εφαρμογή των περιορισμών της ελευθερίας του λόγου και της ανταλλαγής πληροφοριών.
"την αντιμετώπιση της διάδοσης ψευδών και αναξιόπιστων πληροφοριών σχετικά με γεγονότα δημόσιας υγείας, προληπτικά και αντιεπιδημικά μέτρα και δραστηριότητες στα μέσα ενημέρωσης, στα κοινωνικά δίκτυα και σε άλλους τρόπους διάδοσης τέτοιων πληροφοριών-...".
Ο ΠΟΥ συνεργάζεται με τις χώρες για τον έλεγχο της ελευθερίας του λόγου και της ροής της πληροφορίας (μ̲ε̲ ̲β̲ά̲σ̲η̲ ̲τ̲α̲ ̲δ̲ι̲κ̲ά̲ ̲τ̲ο̲υ̲ς̲ ̲κ̲ρ̲ι̲τ̲ή̲ρ̲ι̲α̲ ̲γ̲ι̲α̲ ̲τ̲ο̲ ̲τ̲ι̲ ̲ε̲ί̲ν̲α̲ι̲ ̲σ̲ω̲σ̲τ̲ό̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ι̲ ̲λ̲ά̲θ̲ο̲ς̲).
8. Τα κλειδιά της γραφειοκρατίας της επαλήθευσης για να διασφαλιστεί ότι οι χώρες ακολουθούν τις απαιτήσεις του ΠΟΥ.
ΝΕΟ Κεφάλαιο IV (άρθρο 53 bis-quater): Η Επιτροπή Συμμόρφωσης
53α Όροι εντολής και σύνθεση
"Τα συμβαλλόμενα κράτη συγκροτούν Επιτροπή Συμμόρφωσης, η οποία είναι υπεύθυνη για:
(α) Εξετάζει τις πληροφορίες που της υποβάλλονται από την ΠΟΥ και τα Κράτη Μέρη σχετικά με τη συμμόρφωση με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον παρόντα Κανονισμό,
(β) Παρακολουθεί, παρέχει συμβουλές ή/και διευκολύνει τη συνδρομή σε θέματα που αφορούν τη συμμόρφωση με σκοπό να βοηθήσει τα Κράτη Μέρη να συμμορφωθούν με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τους παρόντες Κανονισμούς,
(γ) Προώθηση της συμμόρφωσης μέσω της αντιμετώπισης των ανησυχιών που εγείρονται από τα Κράτη Μέρη σχετικά με την εφαρμογή και τη συμμόρφωση με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τους παρόντες Κανονισμούς- και
(δ) Υποβολή ετήσιας έκθεσης σε κάθε Συνέλευση Υγείας που περιγράφει:
(i) Το έργο της Επιτροπής Συμμόρφωσης κατά τη διάρκεια της περιόδου αναφοράς,
(ii) τις ανησυχίες σχετικά με τη μη συμμόρφωση κατά την περίοδο αναφοράς- και (iii) τυχόν συμπεράσματα και συστάσεις της Επιτροπής.
2. Η επιτροπή συμμόρφωσης εξουσιοδοτείται να:
(α) Να ζητά περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με τα θέματα που εξετάζει,
(β) αναλαμβάνει, με τη συγκατάθεση οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου Κράτους Μέρους, τη συλλογή πληροφοριών στην επικράτεια του εν λόγω Κράτους Μέρους,
(γ) εξετάζει κάθε σχετική πληροφορία που της υποβάλλεται,
(δ) ζητά τις υπηρεσίες εμπειρογνωμόνων και συμβούλων, συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων ΜΚΟ ή μελών του κοινού, ανάλογα με την περίπτωση, και
(ε) διατυπώνει συστάσεις προς ένα ενδιαφερόμενο Κράτος Μέρος και/ή τον ΠΟΥ σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο το Κράτος Μέρος μπορεί να βελτιώσει τη συμμόρφωση και κάθε συνιστώμενη τεχνική βοήθεια και οικονομική στήριξη."
Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται ο μόνιμος μηχανισμός αναθεώρησης για την παρακολούθηση της συμμόρφωσης των κρατών με τις επιταγές του ΠΟΥ για τη δημόσια υγεία. Πρόκειται για μια τεράστια νέα γραφειοκρατία, τόσο σε κεντρικό επίπεδο (ΠΟΥ) όσο και με σημαντική απορρόφηση πόρων για κάθε κράτος. Αντανακλά τον μηχανισμό αναθεώρησης του γραφείου ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ.
9. Περισσότερα για τον ΠΟΥ που απαιτεί από τα κράτη να παρέχουν χρήματα των φορολογουμένων για το έργο του ΠΟΥ και περιορίζει την ελευθερία των πληθυσμών να αμφισβητούν αυτό το έργο.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1
A. ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΙΧΝΕΥΣΗ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ, ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΕΚΤΑΚΤΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ
"Τα συμβαλλόμενα κράτη των ανεπτυγμένων χωρών παρέχουν οικονομική και τεχνολογική βοήθεια στα συμβαλλόμενα κράτη των αναπτυσσόμενων χωρών, προκειμένου να εξασφαλίσουν εγκαταστάσεις τελευταίας τεχνολογίας στα συμβαλλόμενα κράτη των αναπτυσσόμενων χωρών, μεταξύ άλλων μέσω διεθνούς χρηματοδοτικού μηχανισμού...".
Τα κράτη παρέχουν (δηλ. εκτρέπουν από άλλες προτεραιότητες) χρηματοδότηση βοήθειας για να βοηθήσουν άλλα κράτη να αναπτύξουν ικανότητες. Αυτό έχει σαφές κόστος ευκαιρίας σε άλλα προγράμματα για ασθένειες/κοινωνικά προγράμματα, όπου η χρηματοδότηση πρέπει να μειωθεί αντίστοιχα. Ωστόσο, αυτό δεν θα είναι πλέον στον δημοσιονομικό έλεγχο των κρατών, αλλά θα απαιτείται από μια εξωτερική οντότητα (ΠΟΥ).
"Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο ΠΟΥ θα... αντιμετωπίσει την παραπληροφόρηση και την λανθασμένη πληροφόρηση".
Όπως και παραπάνω, ο ΠΟΥ αναλαμβάνει το ρόλο της αστυνόμευσης/αντιμετώπισης της ελευθερίας του λόγου και της ανταλλαγής πληροφοριών (που χρηματοδοτείται από τους φόρους εκείνων των οποίων τον λόγο καταστέλλουν).
Χρήσιμοι σύνδεσμοι
Τα έγγραφα του ΠΟΥ σχετικά με τις τροποποιήσεις του ΔΥΚ
Περίληψη των τροποποιήσεων και των επιπτώσεών τους
Δείτε το κείμενο 46 σελίδων εδώ —» https://brownstone.org/wp-content/uploads/2023/02/WGIHR_Compilation-Annotated-1.pdf
